می‌دانیم و می‌دانید که شهر، موجودیتی پویا، پیچیده و چندوجهی‌ست و به همین خاطر باید پویا و پیچیده و چندوجهی به آن نگاه کرد؛ به همین خاطر باید پژوهش و کاوش را در همۀ سطوح، دربارۀ تک‌تک مسائل آن، جدی گرفت، بلکه از رهگذر این توجه، بتوان برای آن آیندۀ بهتری ساخت.
معاونت پژوهشی جهاد دانشگاهی اصفهان برای پُر کردن این جای خالی، چهارشنبۀ آخر ماه‌های زوج سال، نشست «شهرکاوی» را با شعار «تأملی دربارۀ آیندۀ شهر» برگزار می‌کند.
اگر از ما خواسته باشید «شهر کاوی» را در یک عبارت خلاصه کنیم، باید بگوییم که «عقل منفصل ناخواندۀ شهر» است و اگر بپرسید این عقل منفصل ناخوانده دقیقاً چه می‌کند؟ چنین پاسخ خواهیم داد:
«از دل دغدغه‌ها، پرسش‌های بنیادینی را طرح و آن را به مسئله تبدیل می‌کند، بستری را برای گفت‌وگوی مردم، متخصصان و مسئولان دربارۀ این مسئله‌ها فراهم می‌کند و سپس، نتیجۀ آن هم‌اندیشی را در اختیار تصمیم گیران قرار می‌دهد.»
شهر ما گرفتار نظرات و تصمیم‌های افراد کم شماری‌ست؛ «شهرکاوی» می‌کوشد این حلقۀ بسته را بشکند و چشم‌انداز آن، تشکیل یک اجتماع فکری با حضور کسانی‌ست که به شهر می‌اندیشند؛ جمعی که سؤال‌های درست، به‌موقع، و واقعی می‌پرسند، خوب می‌شنوند و از رهگذر گفت‌وگوی بی‌تبعیض، به بهترین راهکارها می‌اندیشند؛ درنهایت نیز حاصل این اندیشه‌های گونه گون را، در اختیار مدیران شهری قرار می‌دهند.
بیست و نهم دی‌ماه سال هزار و چهارصد شمسی، چراغ نخستین نشست «شهرکاوی» روشن شد؛ با طرح این سؤال اساسی که بالأخره ما «اصفهان را سنتی می‌خواهیم یا مدرن؟» و فاصلۀ آشکاری که بین نظر مردم و برخی از متخصصان دربارۀ امر زیباسازی اصفهان وجود داشت، کاوش‌گران شهر را بر آن داشت تا در نشست دوم از سلسله نشست‌های شهرکاوی، جمعی از صاحب‌نظران را گرد هم بیاورند و پاسخی برای این سؤال بیابند که اساساً «المان‌ها به چه کار شهر می‌آیند؟».
سومین نشست شهرکاوی به مسئلۀ «مناسک و شهر» اختصاص داشت و در پی یافتن پاسخی برای این سؤال بود که «مناسک و شهر چگونه بر یکدیگر تأثیر می‌گذارند؟». در چهارمین نشست شهرکاوی نیز این پرسش مطرح شد که «اولویت‌های توسعه گردشگری استان اصفهان کدام‌اند؟»
«پویایی» و «پژوهش» سرلوحۀ کار شهرکاوی‌ست؛ به همین خاطر در طول مدت برگزاری و طی بازنگری، تغییراتی در فرم و محتوا داشته تا به هدفی که در پی دست‌یابی به آن است نزدیک‌تر شود؛ حالا محل برگزاری نشست، جایی در دل شهر است و یک تسهیلگر، به تداوم جریان گفت و گوی جمعی کمک می‌کند.
معتقدیم که فرم بر محتوا مؤثر است؛ پس از ذکر القاب پرهیز می‌کنیم و به انتخاب و شکل هم‌نشینی افراد اهمیت می‌دهیم.
محرّک این همه، امید دیدن شهری‌ست که با گذشته‌اش مهربان باشد، در اکنونِ خویش، با تکیه‌بر خرد جمعی خلاقانه عمل کند و با نگاهی بلندمدت، به فردای بهتر بیندیشد.
