فاطمه بنت حِزام، مشهور به ام‌البنین(س)، از همسران امیرالمؤمنین(ع) و مادر عباس(ع)، جعفر، عبدالله و عثمان بود که هر چهار نفر در واقعه کربلا به شهادت رسیدند و به‌دلیل داشتن همین پسران بود که او را ام‌البنین، یعنی مادر پسران می‌خواندند. ایشان در تاریخ اسلام، بانویی بافضیلت، پرهیزگار، سخنور، شجاع و دارای معرفت و محبت نسبت به اهل بیت(ع) شناخته شده است و شیعیان، ایشان را به‌واسطه اینکه مادر علمدار کربلا، حضرت عباس(ع) بوده است، می‌شناسند و احترام می‌گذارند.
هرچند در منابع تاریخی درباره ام‌البنین به‌صورت مستقیم روایتی از اهل بیت(ع) صادر نشده، اما آنچه به‌صورت غیرمستقیم از رفتار ایشان با او گزارش شده است، نشان از ارجمندی و بلندی مقام این بانو نزد اهل بیت(ع) دارد. علاوه بر این، بزرگانی نظیر زین‌الدین عاملی، معروف به شهید ثانی درباره ایشان چنین فرموده‌اند: «ام‌البنین از بانوان بامعرفت و پرفضیلت بود، به خاندان نبوت، محبت و دلبستگی خاص و بی‌نظیر داشت و خود را وقف خدمت به آنان کرده بود. خاندان نبوت نیز برای او جایگاه والایی قائل بودند، به او احترام ویژه می‌گذاشتند، در روزهای عید به احترام او به محضرش می‌رفتند و به این بانو ادای احترام می‌کردند.»
در سالروز وفات حضرت ام‌البنین(س)، خوانندگان را دعوت می‌کنیم تا با مراجعه به لینک‌های زیر، از مطالب بیشتری درباره زندگی این بانوی بزرگوار بهره‌مند شوند:
