داور چهارمین دوره جشنواره دانشجویی داستان کوتاه زاینده‌رود، روایت‌های این جشنواره را از جنس جوانی و نوجویی و تجربه‌ورزی دانست و اظهار کرد: روایت‌هایی برآمده از درد بلوغی که سخت نجیب و بی‌هیاهو بود و گاه‌به‌گاه ته‌مایه‌ای از اعتراض، از دلتنگی، از اندوه داشت.
به گزارش روابط عمومی جهاد دانشگاهی اصفهان، ابراهیم سلیمی کوچی، شامگاه شنبه ۲۲ خردادماه در آیین اختتامیۀ چهارمین جشنواره سراسری دانشجویی داستان کوتاه زاینده‌رود با اشاره به رودخانه زاینده رود، اظهار کرد: رودها فقط بستر زیستی تمدّن‌ها و اقوام نبوده‌اند. آن‌ها پیش از هر چیز قاصدان پربرکت فرهنگ‌های دور و نزدیک بوده‌اند.
وی با بیان اینکه کاروبار رودها همه سیراب‌کردن بوده و رویاندن و امید، ادامه داد: رودها همچون رگ‌های پرتپشِ زمین در گذر از کوه‌ها و دشت‌ها و بیابان‌ها با خود زندگی آورده‌اند. و به همین‌خاطر هم مأوای آدمی بوده‌اند؛ آدمی و سرگذشتش، رنج‌هایش، آرزوهایش، قصّه‌هایش.
این داستان نویس افزود: به زنده‌رود نگاه کنید. چه روزگارها که از سپیدی بی‌ملال بلندی‌های بختیاری –از خانه‌ی آن همه ایلیاتی دلیر و مهمان‌نواز- راه پیموده تا برسد به خاک عطشناک کویر، به گاوخونیِ خسته‌ی رنجور. و چه قصّه‌ها با خودش داشته، چه قصّه‌ها از آن همه چوپان و رعیت و دهقان و میرآب و ارباب و محتسب و جلّاد، چه قصه‌ها از آن همه دلدادگی، آن‌همه ترس، آن همه تنهایی.
سلیمی کوچی با اشاره به داستان های ارسال شده به جشنواره زاینده رود، اضافه کرد: داستان‌های روایت‌هایی بودند از جنسِ رفتن و بازرفتن، رفتن و نایستادن، رفتن و دم به دمِ ملال و ناامیدی ندادن.
وی روایت‌های زاینده‌رود را از جنس جوانی و نوجویی و تجربه‌ورزی دانست و اظهار کرد: روایت‌هایی برآمده از درد بلوغی که سخت نجیب و بی‌هیاهو بود و گاه‌به‌گاه ته‌مایه‌ای از اعتراض، از دلتنگی، از اندوه داشت.
دانشیار گروه ادبیات تطبیقی دانشگاه اصفهان با بیان اینکه همه داستان های زیانده رود را دوست داشته، دلیل این موضوع را بیان کرد و گفت: ردّ جسارت و سخت‌کوشی نویسندگان از دور هم بر پیشانی‌ِ داستان‌ها پیدا بود. ما امّا ناگزیر از انتخاب بودیم و محصورِ در تنگناهای عرصه‌ی رقابت.
سلیمی کوچی افزود: آنچه مهم بود و هست شرافت و پایمردی شرکت‌کنندگان و دست‌اندرکاران جشنواره برای گسترش روحیۀ گفتگومندی، چندصدایی و هم‌افزایی بود.
