این مقاله که توسط مهدی ژیانپور، میناجلالی، مهوش خادم الفقرائی به عنوان اعضای هیئت علمی گروه مطالعات اجتماعی فرهنگی شهر و همکاری زهرا ناجی اصفهانی نگارش شده، در سال 1402 در نشریه علمی و پژوهشی جامعه‌شناسی کاربردی منتشر شده است.
هدف اصلی این مقاله، شناسایی مولفه‌های برسازنده کیفیت زندگی شهری از منظر شهروندان اصفهانی و تعیین اولویت‌های آن بوده است. به منظور دستیابی به این هدف در بین 1806 نفر از شهروندان 15 تا 65 سال ساکن در شهر اصفهان پیمایشی انجام شد و دیدگاه شهروندان در مورد کیفیت زندگی در این شهر اصفهان احصا گردید.
براساس نتایج به دست آمده از این مطالعه، کیفیت زندگی شهری در اصفهان در قالب سه مضمون فراگیر مطلوبیت شهر، تمهیدات شهر و تهدیدات شهر قابل برساخت شدن است. شهروندان اصفهانی در زمینه مطلوبیت شهر از تمایل به بهره‌مندی از یک زندگی باکیفیت در محیط شهری تمیز، زیبا و چشم‌نواز، روشن، ایمن، امن، تمیز، منظم، دارای گذرهای سالم و هموار، بهره‌مند از زیرساخت‌های شهری سالم، دارای ناوگان حمل‌ونقل ارزان، تمیز، خلوت، منظم، نو، واجد امکانات محله‌ای و تعاملات اجتماعی گرم و صمیمانه صحبت کرده‌اند؛ تسهیل تملیک و تامین مسکن، ترغیب به گردشگری، تقویت آداب فرهنگی و نوسازی را تمهیداتی برای بهره‌مندی از یک زندگی باکیفیت شهری دانسته‌اند و مخاطرات شغلی و درآمدی، ناهنجاری‌های فرهنگی، ساختمان‌های متراکم و مرتفع، ازدحام، مهاجرپذیری، بحران آب، بیماری‌ها، آلودگی‌ها، مخاطرات صنعت، زوال فرهنگ بومی و میراث فرهنگی، مدیریت ناکارآمد و ترافیک را به مثابه تهدیداتی در مسیر بهره‌مندی از زندگی باکیفیت شهری برساخت کرده‌اند. سطح‌بندی کیفیت زندگی، در پنج بعد زیستی، فرهنگی، آموزشی، مدنی و مدرن نیز حاکی از آن بود که از منظر شهروندان اصفهانی، بعد زیستی مهم‌ترین بُعد کیفیت زندگی است. در بین مولفه‌های تشکیل‌دهنده آن به ترتیب شغل و درآمد، مسکن، سلامت و بهداشت، ایمنی و امنیت و کیفیت آب‌وهوا از اهمیت برخوردارند.
