فکر کردن به احتمالات، فکر کردن به چیزی در دسترس، محتمل و قابل تصور است که امکان دارد در آینده اتفاق بیفتد. احتمالات، شامل امیدواری، اشتیاق و خوش‌بینی است و هشتمین فصل کتاب «راه خودت را پیدا کن» به همین ویژگی شخصیتی اشاره دارد: «قدرت فکر کردن به امکان‌های امیدبخش.»
خوش‌بینی، تمایل به حفظ امید در مواجهه با بی‌ثباتی زندگی است. به تعریف ژنرال کالین پاول: «افزایش‌دهنده توان».
خوش‌بینی و بدبینی، ویژگی‌هایی نادیدنی‌اند که می‌توانند مثل هوای تازه دل‌گرم کننده و یا چون دود سیگار دل‌آزار باشند. وقتی نور خوش‌بینی بر سرتاسر سازمانی بتابد، اشتیاق، امید و اعتماد چند برابر می‌شود و البته عکس آن هم صادق است. این بدبینی است که انفعال، ناامیدی و ناامنی را با خود به همراه می‌آورد.
در دوره‌های مختلف زندگی شغلی، این دو ویژگی، روی ما اثر بسیار دارند و باعث می‌شوند درگیر احساسات متناقضی شویم. البته، باید توجه داشته باشیم که خوش‌بینی تنها نیز کافی نیست. جزء مهم دیگری که حین فکر کردن به احتمالات ضروری است، مقدار صحیح «واقع‌بینی» نام دارد.
به تعبیر کارلی فیورینای کارآفرین، واقع‌بینی، حقیقت امور جاری را آشکار می‌کند و خوش‌بینی، نشان می‌دهد که شرایط بهتر، چگونه خواهد بود. او در این باره می‌نویسد: «سال‌ها پیش در بخش استراتژی ای‌تی‌اندتی از ابزاری ساده اما نه چندان آسان برای کمک به دیگران در جهت درک تعادل بین واقع‌بینی و خوش‌بینی استفاده کردم که اسم آن را «وضعیت موجود/ وضعیت آتی» گذاشته‌ام و تا کنون هزاران بار آن را برای حل مسائل به کار گرفته‌ام.
کافی است تکه کاغذی بردارید و مشکلاتی که امروز شما را آزار می‌دهد بنویسید و آن‌هایی را انتخاب کنید که واقعا می‌توانید تغییر دهید. بعد، یکی از مشکلات موجود را انتخاب کنید و بنویسید سناریوی رؤیایی شما برای حل آن مسئله چیست؟ اگر می‌توانستید واقعیت را برای ایجاد وضعیتی متفاوت تغییر دهید، آن وضعیت ایده‌آل چگونه بود؟ و در گام بعدی، اقداماتی را بنویسید که برای رسیدن به آن وضعیت مطلوب باید انجام داد.
من ادعا نمی‌کنم که مشکلات، آسان و سریع حل می‌شوند، اما اگر چشم‌اندازی بلندمدت داشته باشیم، آهستگی و پیوستگی موجب پیروزی در هر مسابقه‌ای است. ممکن است حتی لازم باشد برای خیال‌بافی، تأمل کردن، نگاه کردن، گوش دادن و فکر کردن، مدتی دست از تلاش برداریم اما باید حتما در مسیر بمانیم.»
پیشنهاد مدیرعامل سابق شرکت اچ پی برای وقت‌هایی که حل مشکلی سخت به نظر می‌رسد یا شک داریم که توانایی‌مان برای حل آن کافی نیست، به یاد آوردن این سه نکته است: «قضاوت کردن را کنار بگذار، صادقانه حرف بزن و امیدوار باش.»
به باور او تعلیق قضاوت، مستلزم داشتن صبر برای دست‌یابی به تمام واقعیت‌های موجود درباره یک رخداد، پیش از هرگونه تصمیم‌گیری است و به توصیه او، وقتی ایمان فعلی ما شروع به لغزش می‌کند، باید از موفقیت‌های گذشته امید و ایمان بگیریم. باید انتخاب کنیم که قوی باشیم، قدرت‌مان را تسلیم شرایط زودگذر نکنیم و بمانیم و پیش برویم.
دنیل پینک، دانشمند علوم رفتاری در همین رابطه می‌گوید: پرسیدنِ «چرا؟» می‌تواند به درک موضوع منجر شود اما پرسیدن «چرا که نه؟» چیزی است که به پیشرفتی غیرمنتظره منتهی می‌شود.
باید یادمان بماند که به موازات تمرین برای دیدن امکان‌ها و احتمالات خوشایند، این باور هم وجود دارد که بی‌توجه به شدت اضطراب، بلندی فریادها و عمق درد و رنج و تاریکی، «نیروی درون ما» قوی‌تر از هر شرایطی است که خوش‌حالی ما را تهدید می‌کند.
سازمان دانشجویان جهاددانشگاهی واحد اصفهان می‌کوشد با انتشار سلسله مطالب «کار خوانی»، مخاطبان خود را در مسیر رسیدن به شناخت بهتر خود، برای رسیدن به رضایت شغلی یاری کند. یادداشت‌های پیشین، با هشتگ کارـخوانی در شبکه‌های اجتماعی این سازمان به نشانی studentcity_isf@ قابل دسترسی‌ست و یادداشت‌های آتی نیز، به معرفی بیشتر کتاب «راه خودت را پیدا کن» اختصاص خواهد داشت؛ کتابی که راهنمایی برای تشخیص استعداد نهفته و قدرت درونی، سپس تقویت و به کار بردن آن در جهان بیرونی است.
